Yaşamın ufuk çizgisindeyim
Ölümle dirimin birleştigi
Bir kör noktada…
Uzun ve bir o kadar da acı
Bir örnrün önsözünü bitirdim
Aldımdan yüregime köprüler çatarak
Yıllar boyunca.
Tufanlar çagında dogdum
Taş taş üstünde bulmamayı bagışladılar bana
Ölümü ve acı çekmeyi,
Gömülmeyi boguk
Ve dipsiz uçurumlara.
Duasız namazlarci durdum
Günde beş vakit. yumrugumu sıkarak
Ben ki, çagdaş dinlerin
Sadık bir kuluydum
Kahve masalanna haritalar çizerek
Kurtanımış bölgelerin üstünde dingin
Cennetiere girmeyi beklerken
Mezar taşlarında adımı buldum.
Paltarnun yakasım ısırarak
Marşlar söyledim aglamamak için
Gecenin karanlıgında, dünya aydınlansın diye
Göge agan ateşler yaktım
Ve hiç kimsenin öldürülmeyecegi
Bir dünyanın tarihine
İnsanları öldürerek başladım.
Yaşamın ufuk çizgisin deyim…
Yagmurlar yagıyor şimdi
Kime yagıyor bilmem?
Sorular sorular sorular soruluyor
Ama yok bir yanıt veren.
O zaman deniz ve gökyüzü birleşiyor birden
Öpüşüyor yaşam ve ölüm.
Dünyada o iki kere ikilerin her zaman
Dört etmedigini gördüm
Denizin bir derinligi oldugunu, maviden öte
Her taşın altında kımıl kımıl
Bir gerçegin durdugunu …
Ve ne zaman tarihe yaslanmaya kalktıysam
Doga yalanladı beni
Ufkun ardını gösterdi.
Tufanlar çagında dogdum
Denizleri karalar kapladı,
Karaları denizler alıp götürdü.
Yıllar boyunca taşlandım
Benim adıma konuştular, kararlar aldılar
Hükümleri ölümümdü
Ama astıkları bütün urganlar,
Kurdukları daragaçları
Bogdu kendi kendini.
O an, bir dağın doruğunda durup,
Gözyaşları içinde dünyaya baktım
Bir uçurumun önünde gibiydim
—Besbelli ki yanıldım
Tek kurtulanıyım tufan sonrasının şimdi
Türküler söyleyerek aşağılara indim
Öptüğüm her şey dirildi
Adını andığım her varlık
Gelip karşımda durdu.
Yaşamın ufuk çizgisindeyim
Denizin gümüşündeyim, göğüs ayıasında
Ben denizi seçtim
Vurmak için bu dünyanın bütün kıyılarına.
Daha söyleyecek
Çok sözüm var çünkü,
Daha yaşanacak nice yaz günü…
Ben Akdeniz diyorum ya,
Sen kendi adını ver ona
Ve o ilk gülüşün olsun
Mutluluğun yüzgörümlüğü.
1981
Ahmet ERHAN